آب اختیاری نیست، پایه زندگی، صنعت و خود تمدن است و تمیز نگه‌داشتن آب یک چالش دائمی است. آلاینده‌ها از طریق خرابی زیرساخت‌ها، رواناب‌های صنعتی و سیستم‌های تصفیه آب کهنه، ظاهر می‌شوند و اغلب تا زمانی که آسیبی وارد نشود، برای شناسایی و دفع آنها اقدام نمی‌شود. اینجاست که هوش مصنوعی قوانین را بازنویسی می‌کند. تجزیه و تحلیل پیش‌بینی‌کننده کل سیستم را از واکنشی به فعال تبدیل می‌کند. به جای منتظر ماندن برای کشف آلودگی، شرکت‌های آب و برق و صنایع می‌توانند مکان، زمان و چگونگی وقوع آن را پیش بینی کنند.
این پدیده بیشتر از یک تحول، یک انقلاب است و در صنعتی که پیشگیری بسیار حائز اهمیت است، تجزیه و تحلیل پیش‌بینی‌کننده ابزاری است که در نهایت می‌تواند مدیران حوزه آب را سربلند کند.هوش مصنوعی حجم عظیمی از داده‌های بی‌درنگ را از حسگرها، روندهای تاریخی، گزارش‌های آب‌وهوا و شرایط زیرساخت پردازش می‌کند تا آلودگی را قبل از تشدید آن تشخیص دهد. تغییر در pH می‌تواند به معنای نشت مواد شیمیایی باشد. افت ناگهانی کلر ممکن است شکاف میکروبی در حال شکل‌گیری باشد. هوش مصنوعی ناهنجاری‌ها را پیش بینی می‌کند و به مدیران آب یک پنجره حیاتی می دهد تا قبل از گسترش آلودگی اقدام کنند.
یکی از پیشرفت‌های مهم، تعمیر و نگهداری خط لوله مبتنی بر هوش مصنوعی است. به جای واکنش به شکست، شرکت‌ها از تجزیه و تحلیل پیش‌بینی‌کننده برای مشخص کردن نقاط استرس در سیستم، قبل از وقوع خرابی استفاده می‌کنند. با تجزیه و تحلیل نوسانات فشار، تخریب مواد و الگوهای نشت گذشته، هوش مصنوعی می‌تواند پیش‌بینی کند که کدام لوله‌ها احتمالاً خراب می‌شوند و تعمیرات پیشگیرانه را توصیه می‌کند. یکی دیگر از تغییرات بازی، ارزیابی ریسک میکروبی بلادرنگ است. مدل‌های هوش مصنوعی به طور مداوم فعالیت میکروبی را با استفاده از شرایط محیطی، نوسانات دما، و روند آلودگی تاریخی برای پیش‌بینی اینکه چه زمانی احتمال شیوع باکتری‌ها وجود دارد، نظارت می‌کنند. به جای منتظر ماندن برای تشخیص شیوع بیماری، می‌توان قبل از به خطر افتادن کیفیت آب، تنظیمات تصفیه را انجام داد.
هوش مصنوعی ابزاری باورنکردنی است اما بی عیب و نقص نیست. مدل‌های پیش‌بینی‌کننده فقط به اندازه داده‌هایی هستند که روی آنها آموزش دیده‌اند. یک سنسور معیوب می‌تواند سیل هشدارهای نادرست را ارسال کند. یک مدل ساخته شده بر روی روندهای قدیمی ممکن است تهدیدهای نوظهور را از دست بدهد. به همین دلیل است که نظارت انسانی هنوز ضروری است. به همین دلیل است که بهترین استراتژی‌های مدیریت آب تنها بر هوش مصنوعی متکی نیستند. آنها تجزیه و تحلیل‌های پیش‌بینی‌کننده را با تخصص انسانی ادغام می‌کنند و اطمینان می‌دهند که بینش‌های مبتنی بر هوش مصنوعی به‌جای پیگیری کورکورانه، به‌طور مؤثر مورد استفاده قرار می‌گیرند. مزایا غیرقابل انکار هستند: تشخیص سریعتر، مداخله هوشمندتر و زیرساخت قوی‌تر. اما فناوری به تنهایی کافی نیست. هوش مصنوعی داده ها را فراهم می کند، اما تخصص انسانی آنها را معنا می‌کند. آینده آب پاک در مورد تعادل کامل بین نوآوری و تجربه است و با این تعادل، صنعت بیش از هر زمان دیگری به آب واقعاً پاک و مطمئن نزدیک می‌شود.
