کمبود آب به طور فزاینده‌ای بر بخش‌هایی از کشاورزی و انرژی گرفته تا برنامه‌ریزی شهری و تولیدات پیشرفته تأثیر می‌گذارد. چالش اصلی پیش روی صنعت آب، تلاقی زیرساخت‌های فرسوده، افزایش فشار آب و هوایی و کمبود فزاینده منابع، به ویژه در بحبوحه تقاضاهای شدید آب توسط فناوری هوش مصنوعی است.
تاب‌آوری، در زمینه جدید، به معنای طراحی سیستم‌هایی است که می‌توانند با شرایط شدیدتر و غیرقابل‌پیش‌بینی سازگار شوند. فناوری‌هایی مانند دوقلوهای دیجیتال، هوش مصنوعی و شبیه‌سازی‌های فراگیر، شرکت‌های آب و برق را قادر می‌سازد تا سیستم‌های آب را با هوش و دوراندیشی بیشتری برنامه‌ریزی، طراحی و بهره‌برداری کنند.
عملی‌ترین چیزی که می‌توان به آن اشاره کرد، شفافیت است. توسعه‌دهندگان مراکز داده باید میزان مصرف آب پیش‌بینی‌شده را برای ایجاد اعتماد افشا کنند. شرکت‌های آب و برق باید آماده باشند. اگر شرکت‌های آب و برق بتوانند طرحی از سیستم ایده‌آل خود که امروز نمی‌توانند از عهده آن برآیند، ارائه دهند، می‌توانند آماده باشند تا سرمایه‌گذاری‌های خاصی را به شرکای اصلی پیشنهاد دهند. هر مشارکت موفقی، چه صنعتی و چه فناوری، باید نه تنها اهداف، بلکه اطلاعاتی را که هر یک می‌توانند از آن درس بگیرند، از جمله شکست‌ها، به اشتراک بگذارد. این مهمترین چیز در همه پروژه‌ها است که اشتباهات را به اشتراک بگذارند.
این مدل مشارکتی به ویژه برای پروژه‌های استفاده مجدد از آب حیاتی است، پروژه‌هایی که در سطح جهانی مورد توجه قرار گرفته‌اند و برای تأسیسات صنعتی که به دنبال تأیید محلی هستند، بسیار اهمیت دارد، زیرا به منابع کمیاب آب آشامیدنی متکی نیستند. مسیر پیش رو نه تنها نیازمند جهش‌های تکنولوژیکی، بلکه نیازمند بازنگری نظارتی و شفافیت متقابل برای بهره‌برداری از فرصت بی‌سابقه برای سرمایه‌گذاری خصوصی جهت تقویت تاب‌آوری خدمات عمومی در سطح جهانی است.
