یکی از راه‌هایی که افراد گروهی از مواد شیمیایی سمی به نام PFAS را وارد بدن خود می‌کنند، مصرف محصولات کشاورزی، لبنیات و فرآورده‌های گوشتی است که در معرض خاک و آب آبیاری آلوده قرار گرفته‌اند. برخی راهنمایی‌ها در مورد چگونگی تلاش کشاورزان برای کاهش جذب PFAS در دسترس است، اما این راهنمایی‌ها تا حدی به دلیل کمبود تحقیقات در مورد اینکه کدام مواد شیمیایی وارد چه محصولاتی می‌شوند، چگونه جذب می‌شوند، در کجای گیاهان تجمع می‌یابند و در چه غلظتی، محدود است. در مطالعه‌ای که اخیرا منتشر شده است، محققان دانشگاه مِین روش‌های مختلفی را نشان می‌دهند که محصولات و گیاهان خاص، آلاینده‌ها را، جذب می‌کنند.
آلاینده‌های نوظهور از دهه 1940 به دلیل مقاومت در برابر گریس، روغن، آب و گرما، به طور گسترده در محصولات صنعتی و مصرفی مانند قابلمه‌های نچسب، ظروف غذای بیرون‌بر، فوم آتش‌نشانی و برخی محصولات مراقبت شخصی استفاده شده است. با این حال، این مواد شیمیایی می‌توانند صدها سال در محیط زیست باقی بمانند، به آرامی تجزیه شوند و خطرات سلامتی ایجاد کنند. تحقیقات فعلی نشان می‌دهد که قرار گرفتن در معرض سطوح خاصی از برخی از این آلاینده‌ها ممکن است منجر به اختلالات سیستم ایمنی، اختلال در هورمون تیروئید، سرطان و سایر پیامدهای نامطلوب سلامتی شود.
این مطالعه نشان می‌دهد که هیچ توصیه یا سیاست یکسانی برای همه کشاورزانی که با آلودگی مواجه هستند، وجود ندارد. فیزیولوژی محصول، ترکیبات آلاینده موجود در خاک، نحوه آلودگی، زمان گذشته از آلودگی، ویژگی‌های خاک و شیوه‌های مدیریتی، همگی جذب آلاینده‌ها را در محصولات کشاورزی شکل می‌دهند.
کاهش خطر آلودگی از طریق انتخاب دقیق محصول و استراتژی‌های کاشت مورد توجه کشاورزان است زیرا این رویکردها که به عنوان مدیریت گیاهی شناخته می‌شوند، ممکن است به کشاورزان اجازه دهند تولید مواد غذایی را در زمین‌های آلوده حفظ کنند. این مطالعه نشان داد که استراتژی‌ها و گونه‌های کاشت اهمیت دارند، اما تحقیقات بیشتری در مورد تاثیر گونه‌ها و ترکیبات، مورد نیاز است.
